​وقتی نماز مي‌‌‌‌‌خواني توجهت به خداست اما اگر فردي روبروي توست، مکروه است چون بويي از آدم پرستي دارد؛ اگر عکسي روبروي شماست، مکروه است چون بويي از شکل‌‌‌‌‌پرستي دارد؛ اگر چراغ هم روبروي شماست، نماز خواندن مکروه است چون بويي از آتش‌‌‌‌‌پرستي در آن هست. حال وقتي که چراغ را روشن مي‌‌‌‌‌کنند صلوات نفرستيد، چون بويي از آتش پرستي مي‌‌‌‌‌دهد. غرضم اين است که اينها را «بدعت» مي‌‌‌‌‌گويند. خيلي چيزهاست که بدعت است و در ميان مردم- مخصوصاً خانمها- از اين بدعتها هست، مثل آش ابودَرداء، آش بي‌‌‌‌‌بي سه‌‌‌‌‌شنبه، سفره حضرت ابوالفضل. ما چنين چيزهايي در اسلام نداريم. در اسلام، ما يک چيزي به نام سفره حضرت ابوالفضل نداريم. بله، يک مطلب هست: يک کار خيري بکنيد، مثلًا فقرا را اطعام کنيد، ثواب دارد، بعد ثوابش را نثار حضرت رسول کنيد، نثار حضرت امير کنيد، نثار حضرت زهرا کنيد، نثار امام حسن، امام حسين، هريک از ائمّه، يا نثار حضرت‌‌‌‌‌ ابوالفضل بکنيد. همين طور اگر نثار يکي از اموات خودتان بکنيد مانعي ندارد. اگر شما سفره‌‌‌‌‌اي در منزلتان تشکيل بدهيد به شرط آنکه آداب و تشريفات زنانه‌‌‌‌‌اش را- که من نمي‌‌‌‌‌دانم چيست و اگر کسي خيال کند آن دَنگ و فنگ‌‌‌‌‌ها جزء آداب اسلامي است باز بدعت مي‌‌‌‌‌شود- حذف کنيد، اگر اطعام مسلمانْ بالخصوص اطعام فقرا باشد و ثوابش نثار حضرت ابوالفضل شود مانعي ندارد. اما اگر کارهايي با آداب و تشريفات و تشکيلاتي انجام شود و خيال کنيد اينها از اسلام است، اين بدعت و حرام است. افرادي پيدا مي‌‌‌‌‌شوند که در دين بدعت ايجاد مي‌‌‌‌‌کنند. يک کسي مي‌‌‌‌‌آيد مي‌‌‌‌‌گويد من نايب خاص امام زمان هستم، مثل علي‌‌‌‌‌محمد باب.